Yar bana bir eylence medeet!

Hala lise yıllarını yaşayan kardeşimin ÖSS ve okul ile ilgili sorununu kompoziyon olarak dile getirmesi gerekliymiş yardım isteğine sessiz kalamazdım ve ağabeylik görevimi yapmak zorundaydım, bende elimden geldiği kadar destek olayım dedim ve istek bir yazı yazdım. Bir de sizlerle paylaşayım istedim...

Çok Kaygılıyım

Bir gün uyandığımda, hayatımda ciddi kaygılar taşıyabileceğimi tahmin bile edemezdim diyebilir miyim? Kesinlikle evet(!) Zira çocukken bize öğretildiği gibi, okul gerçekten bizleri hayata hazırlıyor. Öğretmenlerimizin de dediği şudur: Notlarımız hayat gibi inişli ve çıkışlı olabilir. Lakin şu an tarif edemeyeceğim mide krampları yaşıyorum Lise denen olayın son senesine geldiğimizi, bir de üstüne ÖSS illeti ile pişti olduğumuzu eklersek adeta kendimi 'Ender gelişen Osasuna Atakları' gibi hissediyorum, çabalıyorum ama orta sahayı zor geçiyorum. Zaten bin türlü zorluklarla, ite kaka geldiğimiz şu son senemizde. Hele ki bu sene, sana da söyledim ya ÖSS stresi denen mevzuuyla tüm orta öğretim hayatımda dalga geçerken sinir harbi, depresyon ve akabinde gelen aşırı asosyallik-sosyallik arası dengesizlik inanılmaz. Bugün birkaç dersten kaldığımı ve yazın bu sınavlara girmek için Temmuz sıcağında asfaltta yumurta pişerken çalışacak olmanın verdiği şimdiden terleme hissi mi dersin yoksa ÖSS'yi kazanıp (-ki tüm gücümü ÖSS'ye vermeyi düşünüyorum bu arada) eğer o yaz ortasında gireceğim sınavları veremeyerek diplomayı alamayacağını bilmenin verdiği stres mi dersin. Hayır, bu kadar olumsuzluğun arasında Polyannacılık da oynayamıyorsun ki arkadaşım! O kadar 'Halledersin'in ardından bir tane daha kırık öğrenince tünelin sonundaki ışığı gördüğünü düşünürken o ışığın yalnızca ikinci tünele giriş olduğunun farkına varmak. Ağır arabesk yaşıyorum hakikaten.

Ama ilk kez böyle hissediyorum, bunun ağırlığı da omuzlarıma biniyor. Çözmem gereken onca test var, biliyorsun. Yahu çözemiyorum, ek olarak kendime şu soruyu da sormadan edemiyorum. “ÖSS'yi kazansam bile belki de yetmeyecek.” Tut ki kazandım bundan sonra bir basamak daha var, kurtarma sınavı psikolojisi. Hayır arkadaşım, düşünmek istemiyorum tabi ki ama bu insanın elinde olan bir şey değil mümkün değil! Biraz yatarsam rahatlayacağımı düşünerek kafamı yastığa koymayı dahi denedim, aklıma gelenler hakikaten korkunç! Alfred Hitchcock kafası yaşıyorum desem yeridir.

Açıkcası kimseye de kızamıyorum ki kendimden başka aslında. Belki de ÖSS'ye fazla yüklendim ve okulu unuttum, ancak ne planlarda bu vardı, ne de ben böyle istedim. Oysa son sınavlara da çok çalışmıştım, ama olmadı işte. Son virajda lastik patladı ve depoda çok az benzin kaldı. Benzinliğe dönecek ne vakit var ne de yakıt. Eee? Bundan sonra yola eşeklerle mi devam edeceğiz peki? Çok kaygı duyuyorum hakikaten, tam başaracağıma ve alnımın akıyla bu işin içinden çıkacağıma inanmaya başlamışken kafamda ufak soru işaretleri kurtçuklara dönüştü ve beynimi kemirmeye başladılar, biri cevap versin lütfen.

Ya başaramazsam?